Sama się prosiła - recenzja

Tytuł: Sama się prosiła

Autor: Louise O’Neill

Wydawnictwo: Feeria young

Rok wydania: 2017

Przekład: Anna Dobrzańska

Ilość stron: 342

        Sama się prosiła to jeden z tych tytułów, na określenie których brakuje odpowiedniego słowa. Książkę traktującą o tak poważnym problemie ciężko nazwać doskonałą, ale ograniczenie się do słowa przejmująca  nie odda w pełni jej wartości. Ten tytuł łączy w sobie bardzo dobrą prozę z ludzką tragedią i - jak to w życiu bywa – z gorzkim zakończeniem. Z pewnością złamie niejedno serce, a kto wie, może jakieś serca przed złamaniem uchroni. Zapraszam do zapoznania się z recenzją.

         „Zdzira, puszczalska, suka, dziwka” to słowa, które towarzyszą Emmie O’Donovan bez przerwy, w końcu sama się prosiła. Jest to jedna z najważniejszych książek skierowanych do młodzieży i, chociaż rok niedawno się zaczął, nie spodziewam się by inny tytuł z gatunku obyczajowych wywarł na mnie podobne wrażenie. Uważam również, że odbiorcami tego tytułu powinni być przede wszystkim dorośli –  aby pewnym wydarzeniom mogli zapobiec, a z pewnych rzeczy zdać sobie sprawę.

Już z opisu wydawcy domyślamy się co się stało:

„Pewnego dnia, po imprezie, Emma O’Donovan budzi się na progu swojego domu, a właściwie zostaje tam znaleziona przez rodziców. Dziewczyna krwawi, jest brudna i zdezorientowana. Pamięta, że była z przyjaciółkami na imprezie, ale nie ma pojęcia, co się właściwie wydarzyło. Wie tylko tyle, że nikt nie odpowiada na jej esemesy. Do tej pory wszyscy chcieli być blisko niej, teraz w szkole odwracają się od niej i szepczą za jej plecami. Nic nie pamięta z tamtej nocy, ale ktoś wstawił na Facebooka jej zdjęcia. Zdjęcia, których nigdy nie zapomni. Naznaczona. Odrzucona. Sama przeciw wszystkim.”

A od tego momentu jest tylko gorzej.

         Emma jest wyrachowaną i samolubną osiemnastolatką. Lubi być w centrum zainteresowania, jest materialistką, nie zwraca uwagi na potrzeby czy krzywdę innych i źle się prowadzi. Jest również jedną z najlepszych uczennic, ma oddane przyjaciółki i jest dobrą córką w przykładnej chrześcijańskiej rodzinie.

Louise O’Neill serwuje nam doskonale sportretowaną nastoletnią postać, która potrafi przed najbliższymi ukryć wszystko i pokazać się z wybranej strony. Od pierwszych stron książki wiemy też, że rodzice faworyzują starszego brata Emmy i nietrudno domyślić się, że złakniona uwagi dziewczyna zrobi coś, by zwrócić na siebie uwagę. Szkoda, że nie uwagę rodziców. Braki emocjonalne Emmy powodują, że chce mieć nad wszystkim kontrolę, a że jedyną rzeczą, o której może sama decydować jest jej ciało – stawia je na szali.

         Książka zadaje poważne pytanie, na które choć odpowiedź jest prosta, okazuje się, że wcale nie taka oczywista. Czy osoba nieprzytomna może być winna tego, co jej się przytrafiło? Historia Emmy pokazuje, że tak. Powieść prowadzi Emmę krętymi drogami odrzucenia i braku zrozumienia, przede wszystkim ze strony rodziców. Sytuacja tak zacieśnia się wokół głównej bohaterki, że tragicznych wydarzeń przybywa.

         Większości bohaterów książki nie da się lubić, ale to właśnie oni są jej najmocniejszym punktem. W połączeniu z zatrważającą treścią czynią ten tytuł dobrym i pisanym ku przestrodze rodziców, jak i ich nastoletnich dzieci. A co kiedy nie można liczyć na własnych rodziców? Co kiedy w małym miasteczku duchowny z ambony obiera stronę? Co jeżeli nie ma się zaufania nawet do siebie samego, bo się nie pamięta?

         Ogromna ilość negatywnych zdarzeń i emocji niczym nie może być zrównoważona, ale pojawia się drobna przeciwwaga. Książka przedstawia siłę więzi jaka może łączyć rodzeństwo, oraz, że chociaż nie zawsze dostrzegamy to w porę, to nigdy nie jesteśmy zupełnie sami.

Chciałabym pisać o tej książce i pisać nie zdradzając przy tym ważnych elementów fabuły, a jest to niemożliwe. Więc po prostu przeczytajcie tę książkę.

Moja ocena: 10/10

Zapraszam na Instagrama @zksiazkanacodzien :)